Ο Τίμιος Σταυρός

Όπως έχουμε πει, η κτίση ολόκληρη συμμετέχει στη χαρά της ελευθερίας των τέκνων του Θεού, αυτή είναι "η μεγάλη προσδοκία της κτίσεως" (Ρωμ. 8:19-22). Τα υλικά αντικείμενα στο λειτουργικό χώρο της Εκκλησίας, ο τίμιος σταυρός, οι εικόνες, τα κεράκια, τα κανδήλια, το κάθε τι, αποτελεί μαρτυρία αυτής της προσδοκίας. Όλα αυτά τα λειτουργικά σύμβολα διακηρύσσουν το θρίαμβο του Κυρίου κατά των δυνάμεων του σκότους, αναγγέλλουν την καθολική μεταμόρφωση της δημιουργίας, και επιβεβαιώνουν πως κάθε τι που αναφέρεται στο Θεό και στους ανθρώπους του Θεού αγιάζεται και πληρούνται από την άκτιστη θεία ενέργεια.

Το σημείο του σταυρού αποκαλύπτεται στην Παλαιά Διαθήκη ως σύμβολο νίκης και σωτηρίας (Γεν. 48:13-20. Έξοδ. 7:11-13. Αριθ. κα ' 8-9. Ψαλμ. 103:11-12). Το ότι πράγματι είναι σύμβολο νίκης, αποδεικνύεται από το λόγο του Χριστού, το χαρακτηρίζει Η δόξα, ύψωση, εχεις σκοπό τη δική μας υψωση (Ιω. 12:23, 32-33).

Επάνω στο σταυρό εξαλείφθηκε "το καθ' ημων χειρόγραφον". Ο Κύριος παρουσιάζεται επάνω στο σταυρό σαν σε άρμα θριάμβου. Νικητής σύρει τους δαίμονες επάνω σε αυτό το θριαμβευτικό άρμα, να τους διαπόμπευση και να τους εξευτελίσει φανερά σε όλο τον πνευματικό κόσμο "ἀπεκδυσάμενος τὰς ἀρχὰς καὶ τὰς ἐξουσίας ἐδειγμάτισεν ἐν παῤῥησίᾳ, θριαμβεύσας αὐτοὺς ἐν αὐτῷ". (Κολ. 2:15). Γι αυτό και ο σταυρός του Χριστού δεν εξομοιώνεται με τους σταυρούς των ληστών, δεν είναι αδυναμία, αλλά δύναμη Α' Κορ. 1:18-25), δεν είναι αισχύνη, αλλά καύχημα (Γαλ. 6:14).

Ο σταυρός του Χριστού αποτελεί κρίση για τον κόσμο και ενεργή σωτηρία η καταδίκη Ιω. 12:32-33. Λουκ. 23:19-43), φυσικά οχι ξέχωρα από το πρόσωπο του Χριστού, γιατί τότε δεν θα υπήρχε διαφορά μεταξύ του σταυρού του Κυρίου και των σταυρών των ληστών (Λουκ. 23 40-43). Η αδυναμία να ξεχωρίσει το δικό του σταυρό από το σταύρου του Χριστού ήταν η αιτία της καταδίκης του αγνώμονος ληστού.

Οι αληθινοί χριστιανοί τιμούν τον Σταυρό του Χριστού και κηρύττουν τον λόγο του σταυρού (Α' Κορ.1:23. 2:2. Γαλ. 6:14). Ενώ οι άπιστοι και ασεβείς θεωρούν το σταυρό του Χριστού μωρία και τον εχθρεύονται (Α' Κορ. 1:8 22-25. Γαλ. 5:11. Φιλ. 3:18-19). Στο σταυρό του Χριστού αποδίδεται τιμητική προσκύνηση, που άλλωστε είναι γνωστή στην Αγία Γραφή (Γεν. 47:31), όχι όμως λατρεία, γιατί πάντοτε στη σκέψη μας έχουμε τον σταυρό του Χριστού, και όχι κάποιο αντικείμενο που το ταυτίζουμε με τον Θεό η το εκλαμβάνουμε πως εικονίζει θεό (=είδωλο).

Στην Παλαιά Διαθήκη βλέπουμε τις προεικονίσεις του τιμίου σταυρού να τιμώνται πάντοτε σε σχέση με την πηγή της θαυματουργικής δυνάμεως, δηλαδή τον Θεό. Όταν οι Ισραηλίτες ειδωλοποίησαν το χάλκινο όφι και άρχισαν να τον τιμούν ξέχωρα τον Θεό, όχι δηλαδή ως όργανο του Θεού, αλλά " καθ' εαυτόν ", τότε ο Εζεκίας δεν δίστασε να τον συντρίψει, μαζί με τα άλλα η είδωλα (Αριθ. 21:9. Β/Δ Βασιλ. 18:4).

Για τους Χριστιανούς όλα τα "εγγύς" του Θεού είναι άξια τιμητικής προσκυνήσεως όχι λατρείας. " Μη πλησιάσεις εδώ, λυσον τα υποδήματα σου" Λέγει ο Θεός στο Μωυσή (Έξο. 3:5), "λυσον το υπόδημα σου εκ των ποδών σου, διότι ο τόπος επί του οποίου ίσταται είναι άγιος", επαναλαμβάνει ο "Αρχιστράτηγος της δυνάμεως του Κυρίου" στον Ιησού του Ναυή (Ιησ. Ν. 5:15).

Όποιος μελετήσει προσεκτικά την Αγία Γραφή, Θα δει πώς ο Θεός σε κάθε εποχή μπορεί να θαυματουργεί με υλικά αντικείμενα, όπως με μία ράβδο στην παλαιά εποχή (Εξο. 15:25. Αριθ. 20:11), με μία σχίζα ξύλου(Β/Δ Βασιλ. 6:4-7, η με την προεικόνιση του τιμίου σταυρού, δηλαδή με το χάλκινο όφι (Αριθ. 21:8-9. Ιω. 3:14). "Και ο Θεός έκαμνε δια των χειρών του Παύλου θαύματα μεγάλα, ώστε και επί του ασθενείς εφέροντο από του σώματος αυτού μανδήλια και περιζώματα, και έφευγον επ ' αυτών αι ασθένειαι, και τα πνεύματα τα πονηρά εξήρχοντο απ ' αυτών" (Πραξ. 19:11-12).